دوش در راه خیالت عجز شوق آهنگ داشت

سعی جولانی که نازشها به پای لنگ داشت

دل به ذوق جلوه ات با عالمی کرد ه ست صلح

ورنه این شخص جنون با سایهٔ خود جنگ داشت

در گلستانی که حیرت فرش جولان تو بود

چشم هر برگ گل آشوب از غبار رنگ داشت

بی تو از هر قطره اشکم ریخت رنگ ناله ای

آرزو در پردهٔ چشمم عجب آهنگ داشت

اینهمه دام خیالاتی که بر هم چیده ایم

نیست جرم ما و تو معجون هستی بنگ داشت

جور گردون هم نکرد اصلاح سختیهای دل

آسیا زین دانه گویی زیر دندان سنگ داشت

با همه شور هوس بی حس تر از آیینه ایم

حیرت آن جلوه ما را اینقدرها دنگ داشت

خامشیهایش هجوم آباد چندین شور بود

رنگ ناگردانده تو فان کاری نیرنگ داشت

دل شکستم شور توفان هوسها آرمید

شیشهٔ ناخورده بر سنگ انجمن را تنگ داشت

عمر همچون سایه در اندیشهٔ غفلت گذشت

تا نمودی داشتم آیینهٔ من زنگ داشت

پایهٔ تعظیم ما را گردباد آیینه است

هرکه دامن از بساط خاک چید اورنگ داشت

شب که حسنش بود بپدل غارت اندیش بهار

غنچه تا بیدار گشتن دامنی در چنگ داشت